Από την Ιωάννα Σταμούλου
Ο buche de Noel όπως είναι η γαλλική ονομασία του χριστουγεννιάτικου γλυκού δεν ήταν πάντα βρώσιμος. Ας δούμε την ιστορία του από την αρχή…
Ο χριστουγεννιάτικος κορμός όπως τον γνωρίζουμε σήμερα μας ήρθε από τη Γαλλία ή πιο σωστά από τις γαλλόφωνες χώρες της Ευρώπης και δεν είναι άλλο από ένα ρολό παντεσπανιού με γέμιση κι επικάλυψη κάποιας γλυκιάς κρέμας, άλλες φορές αρωματισμένη με βανίλια, άλλες με φουντούκια κι άλλες με σοκολάτα ή με πιο εξωτικές γεύσεις που στο τέλος διακοσμείται με τρόπο που να θυμίζει κούτσουρο… Αυτό το “κούτσουρο” (Yule log στα αγγλικά) είναι το απαραίτητο γλυκό που βάζει στο τραπέζι της όλη Ευρώπη.
Αρχικά, το κούτσουρο (yule) δεν ήταν βρώσιμο. Ήταν ένα μεγάλο κούτσουρο πραγματικού ξύλου που το έκαιγαν στο τζάκι του σπιτιού για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Μάλιστα, αυτό το κούτσουρο ήταν διακοσμημένο με φυλλώματα και κορδέλες. Η συγκεκριμένη παράδοση έχει τις βάσεις της στις πολυθεϊστικές θρησκείες της Βόρειας Ευρώπης και σχετίζεται με το χειμερινό Ηλιοστάσιο, τη μέρα δηλαδή όπου στο Βόρειο ημισφαίριο της γης ξημερώνει η μικρότερη μέρα και φυσικά η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Το κούτσουρο Yule έπεφτε στο τζάκι μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο και συγκέντρωνε στην εστία του σπιτιού όλους τους κατοίκους του σπιτιού, γονείς, παιδιά, υπηρέτες και καλεσμένους του σπιτιού, γονείς και υπηρέτες για να δεχτούν την ευλογία του για μια καλή σοδειά και να διώξουν τα κακά πνεύματα. Αυτή η παράδοση εξακολουθεί να ακολουθείται από ορισμένες οικογένειες σε κάποια χωριά της Προβηγκίας.
Με την πάροδο των χρόνων το κούτσουρο έγινε βρώσιμο και μάλιστα γλυκό, συνώνυμο των Χριστουγέννων. Αυτό ξεκίνησε να συμβαίνει μέσα στον 19ο αιώνα, χωρίς κανείς να γνωρίζει πραγματικά ποιος ήταν υπεύθυνος γι’ αυτό, καθώς πολλές πηγές αντικρούουν η μία την άλλη. Κάποιοι αναφέρουν τη δημιουργία του γύρω στο 1834 από έναν μαθητευόμενο ζαχαροπλάστη από το Saint-Germain-des-Prés. Άλλοι πιστεύουν ότι το κούτσουρο Yule γεννήθηκε στη Λυών τη δεκαετία του 1860 στην κουζίνα του σοκολατοποιού Félix Bonnat κι άλλοι από τον Pierre Lacam, πρώην παγωτατζή του πρίγκιπα Καρόλου Γ’ του Μονακό, ο οποίος λέγεται ότι το σχεδίασε το 1898. Όπως κι από όποιον κι αν ξεκίνησε να φτιάχνεται, ο κορμός των Χριστουγέννων άρχισε να γίνεται δημοφιλές μόνο μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου (1945-1950) και παραδοσιακά στολίζεται με χριστουγεννιάτικα στολίδια όπως Άγιο-Βασίληδες, γκι, τσεκούρια, πριόνια, μανιτάρια, ξωτικά κ.λ.π. άλλες φορές από ζάχαρη κι άλλες πλαστικά.